00:00 น. —  8 เมษายน

[ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็พบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในอาคารแปลก ๆ ที่มีไม่เฟอร์นิเจอร์อยู่เลย รอบข้างมีกลิ่นเหมือนกับน้ำมันพาลให้รู้สึกฉุน

ความทรงจำสุดท้ายคือไฟห้องเรียนที่ดับสนิท ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้อยู่ในค่ายกระชับมิตรที่โรงเรียนหรอกหรือ ? ]

      *ดวงตาคู่สวยมองสลับไปมาด้วยความสับสน ประหลาด ถ้าอยู่ในความฝัน เราไม่ควรจะได้กลิ่นอะไร เลื่อนสายตาลงมองที่มือตน ชุดนักเรียน ? เรียวนิ้วยาวแตะที่ปลายจมูกตน ลากลูบลงมาถึงริมฝีปากสัมผัสถึงลมหายใจของตน เลื่อนลงทาบที่หน้าอก หัวใจก็ยังเต้นอยู่*

      *ตัวผมมีแต่คำถามวนเวียนไปมา ละสายตาจากมือตนกวาดมองรอบข้างที่มีเพียงความมืดมิด และสายลมเย็นยะเยือกที่ปะทะผิวหนัง แสงไฟสลัวที่พอให้มองเห็นมือตนลาง ๆ เท่านั้น*

        *เอาเถิด อยู่ตรงนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ผมเลือกเดินตรงไปด้านหน้าเรื่อย ๆ ในเมื่อไม่เข้าใจ ตามน้ำไปก็เพียงพอแล้ว*

      *เสียงฝีเท้าที่ควรจะมีแค่ผม ดันมีเสียงปริศนาจากใครสักคนที่มาจากด้านหลัง หรือควรเรียกว่าสักตนดีล่ะ ? ปลายสายตามองไปทางตนเสียง ขาก้าวเดินหันหลังกลับไปยังความมืดนั้น*

[ เด็กสาวที่มีส่วนสูงของไหล่เท่า ๆ กันกับคุณเดินออกมาจากมุมมืด ฝีเท้าแช่มช้าของเธอพาลให้คนรอบตัวรู้สึกขนลุกอย่างประหลาด เธอสวมชุดนักเรียนของโรงเรียนคูเมอิเหมือนกับคุณ

สิ่งเดียวที่ผิดแปลกไปก็คือเธอไม่มีศีรษะ แต่คุณกลับรู้สึกได้ว่าเธอเป็นมนุษย์เหมือนกับคุณ

“ สวัสดีค่ะ คุณโชฮูดาอิ ฉันดีใจที่ได้พบกับคุณนะ... ”

“ นี่คือการพบกันครั้งแรกของเราทั้งคู่ ฉันคาดหวังให้มันออกมาดีนะ ในคืนที่แสงจันทร์สว่างแบบนี้คุณดูเหมือนเด็กแรกเกิดที่ยังไม่ตัดสายรกจริง ๆ ” ]

     *เพียงแค่หรี่ตาลงมองเด็กสาวปริศนาตรงหน้า ผมเองก็ควรจะตกใจอยู่เช่นกัน แค่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ได้หวาดกลัว ผมมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักคนคนนี้อย่างแน่นอน คำพูดประหลาดชวนสับสน หัวคิ้วเริ่มจะขมวดอยู่นิดหน่อยแล้ว เขานิ่งเงียบ เหมือนมีบางสิ่งที่บอกตนว่าต้องให้เลือกเมินเธอและจากไปก็ไม่ต่างจากการอยู่พูดคุย*

[ คุณและเธอเริ่มพูดคุยกัน บทสนทนาแสนอึดอัดของพวกคุณทั้งคู่ได้เริ่มต้นขึ้น

“ ที่นี่คือที่ไหน? หากเรียกว่ามันคือมิติความไม่เสถียรของหน่วยความจำและการตอบสนองของสิ่งมีชีวิตที่ก่อตัวขึ้นในมิติที่ 3 โดยมีโรงเรียนคูเมอิเป็นทางเชื่อม ...คุณอาจจะไม่เข้าใจก็ได้ ”

“ ...ที่นี่คือความฝันของคุณค่ะ แต่มันไม่เหมือนกับที่คุณรู้จักหรอกนะคะ ”

เธอใช้เล็บของเธอจิกลงไปบนผิวของคุณ ความรู้สึกเจ็บแทรกซึมบาดลึกจนแทบทนไม่ไหว

“ รู้สึกใช่ไหมล่ะคะ? ความเจ็บปวดนั่นน่ะ ที่นี่คือความฝันของคุณที่เกิดขึ้นในมิติของมนุษย์ค่ะ ทับซ้อนกันอย่างน่าหลงใหล หรือก็คือฝันที่กลายเป็นจริงนั่นเอง ” ]

ใช่แล้ว ในความฝันมันไม่ควรจะรู้สึกเจ็บ ไม่ควรสัมผัสอุณหภูมิได้ตั้งแต่แรก มือยกขึ้นกุมมือเด็กสาวไว้ แต่ค่อย ๆ ดึงมันออกอย่างช้า ๆ เพราะมันกำลังทำให้ผมเจ็บปวดอยู่

เธอยอมปล่อยมือออกไปโดยดี เสียงฝีเท้าก้าวเดินนำออกไป และผมเลือกจะเอ่ยปากถาม

“ จะออกไปได้ยังไงครับ ”

[ “ ทางออกหรือคะ? หากมีใครสักคนปลุกคุณอยู่ไม่นานคุณก็จะออกไปได้เองค่ะ แต่หากว่าจะออกไปด้วยตัวเองก็คงยากหน่อย ” ]